Jæja nú var hún búin að búa hér hjá nýju fósturfjölskyldu sinni í eitt ár, hingað til hafði það gengið vel. Hún hafði sitt eigið herbergi og hélt sig mikið fyrir sig. Það var skrítið að eiga tvo bræður allt í einu og foreldra sem létu sér annt um hana og vildu vernda hana frá illu í stað þess að valda henni því.
Hjónin Elsa og Guðmundur voru bæði yndisleg þau gátu ekki átt börn sama hve mikið þau reyndu. Þau áttu sitthvort fyrirtækið og ættleiddu Sigmund fyrir 10 árum þegar hann var sirka 8 ára Gunnar var ættleiddur fyrir 6 árum þegar hann var 4 ára og núna hún þegar hún var 14 ára gömul.

Elsa og Guðmundur lögðu mikla vinnu í fjölskyldulífið, að elda mat saman var skylda en auðvitað voru þetta ekki herbúðir. Linda hlakkaði alltaf til að hitta nýju fjölskylduna sína í eldhúsinu og fá spennandi sögur úr lífi hjónanna. Linda sagði þeim eins mikið og henni fannst að þau þyrftu að vita um hana en hún hafði það á tilfinningunni að Elsa og Guðmundur vissu hennar hræðilegasta leyndarmál.
Í kvöld ætluðu þau að hittast yfir jóla eldamennskunni, akkúrat ári frá dauða móður hennar, Linda fann enn engar tilfinningar í garð móður sinnar..

Nú heyrði hún þau byrja að spila jólalög og Guðmund syngja hátt með hverju lagi. Það var bankað á hurðina hjá henni og höfuðið á Simma kíkti inn...
- Hæ, má ég koma inn?
- Ja, já... komdu inn. Stamaði Linda klaufalega.
Þetta var í fyrsta skiptið sem hann kom inn í herbergið hennar, hann var sjaldan heima. Simmi var mjög vinsæll í skólanum og mjög upptekinn með vinunum og kærustunni sem hann var núna hættur með fyrir sirka 6 mánuðum.
Hann settist á rúmið hjá henni.
- Hvaða bók ertu að lesa? Hún brosti
- Englar alheimsins, hefurðu lesið hana?
- Já, hún er góð, virkilega góð. Ég kom til að segja þér að þegar jólasöngvar Guðmundar byrja þá byrjar eldamennskan, ég var sendur til að ná í þig.
Linda kinkaði kolli, stóð upp og setti bókina á náttborðið, hún gekk í átt að hurðinni þar sem Simmi stóð og beið hennar, það fór hrollur um hana hún þekkti þetta augnaráð. Hún flýtti sér fram hjá og inn ganginn, skyndilega virtist gangurinn svo langur og dimmur. Hún fann hvernig hjartað hamaðist í brjósti hennar. Hún reyndi að sjá hvar gangurinn endaði en það dimmdi meir og meir fyrir augum hennar og hana svimaði, hún heyrði ekki neitt nema blóðið dynja fyrir eyrum hennar. Hún féll til jarðar og leið út af.

Simmi kallaði á Guðmund en þau heyrðu ekki í honum fyrir tónlistinni. Hann hljóp út ganginn og greip í Elsu, hún leit við og sá óttaslegið augnaráð hans.
- Hvað er að? Spurði hún hálf taugaveikluð.
- Linda, hún hljóp fram á gang og svo datt hún bara á gólfið, það leið yfir hana.
Elsa kallaði á manninn sinn og þau hlupu öll inn ganginn. Gunni horfði undrandi á hana.
- Hvað er að henni? Akkurru liggur hún bara þarna.
- Það leið yfir hana, vinur. Sagði Elsa er hún setti hendur sínar um axlir hans og stýrði honum í átt að stofunni og svaraði spurningaflóði hans um þetta efni. Simmi hélt á Lindu og Guðmundur gekk rétt á eftir honum.
Sigmundur lagði hana varlega í sófann og þau settust öll.
- Hvað gerðist eiginlega? Spurði Guðmundur stíft.
- Það veit ég ekki. Ég fór og lét hana vita að við færum að undirbúa matinn og ég spurði hana um bókina sem hún var að lesa og svo hljóp hún framhjá mér út á gang og hrundi niður.
- Ekkert annað? Guðmundur horfði á stúlkuna sem lá á sófanum. – ekkert annað?
- Nei, ekki mér vitandi... hún leit út eins og hún væri villt eitt augnablik áður en hún datt.
Guðmundur stóð upp og greip símann, hann vildi hringja í vin sinn sem var sálfræðingur og spyrja hvað þau gætu gert. Hann gekk inn í vinnustofuna til að Linda gæti fengið frið og hann vildi ekki að allir myndu heyra þetta samtal.

Linda var að ranka við sér. Simmi gekk til hennar.
- Hvernig líður þér? Spurði hann blíðlega.
Hún opnaði augun og hrökklaðist frá honum. Elsa settist hjá henni og tók utan um hana. Linda hjúfraði sig upp að henni í bráðri þörf fyrir vernd.
- Simmi farðu inní eldhús með Gunna og þið sjáið um matinn. Við komum á eftir. Þegar þeir voru farnir, rétti Elsa úr sér og horfði á Lindu sem ruggaði sér áfram og tárin runnu niður andlit hennar.
- Ef þú vilt tala um það þá er ég hér... ég var ekki alltaf rík og hafði það gott... ég skil það sem þú ert að ganga í gegnum og vil hjálpa en ég get það ekki ef þú vilt ekki hjálp.
- Fyrirgefðu... ég ætlaði ekki að skemma jólin fyrir neinum. Sagði Linda hálf bæld.
- Elskan mín þú gætir ekki gert það þó þú reyndir. Elsa brosti út í annað. – Ég á loksins sæta og yndislega dóttur, hvað meira get ég beðið um. Og bara svo þú vitir það þá átt þú fullan rétt á því að hafa tilfinningar og tjá þær. Helst vildum við að þú myndir tjá þær meira svo við þurfum ekki að giska. Ég vona að þér líki að vera hérna hjá okkur og ef ég er of ýtin segðu mér það bara.
Elsa strauk nokkur tár í burtu, tók utan um hana og ruggaði henni rólega í fangi sér. Þær sátu þarna í góðan tíma í þögn, kertaljósi og ljósi frá jólaseríunum.

Það heyrðist lágt hvísl frá eldhúsinu, maturinn var tilbúinn. Elsa kyssti Lindu á ennið og rétti úr sér.
- Ertu ekki svöng? Eigum við að fá okkur að borða?
- Mér líst vel á það. Linda þurkaði tárin og lagaði sig til.
Þær stóðu upp og gengu inn í eldhús, það varð vandræðileg þögn eitt augnablik. Linda brosti vandræðilega.
- viljið þið afsaka mig ég verð að fara inn á baðherbergi og smúla andlitið. Hún brosti og fór.
- Strákar, þið verðið að skilja að þetta er erfiður tími fyrir hana, hún fann móður sína látna á þessum degi fyrir aðeins ári síðan.
Það var búið að leggja á borðið og þau settust niður og biðu eftir henni.
- Simmi minn, er ekki kominn tími á að þú fræðir okkur um hvað gerðist á milli þín og Báru, þú hefur ekkert sagt frá því að þið hættuð saman. Elsa horfði vongóð á son sinn. Linda gekk inn og settist. Simmi horfði örlítið flóttalega í kringum sig.
- Ummm.... Við rifumst svolítið mikið síðasta mánuðinn. Ég var byrjaður að missa áhugann en hún trúði ekki að það væri svo einfalt og var stanslaust að ásaka mig um að vera ástfanginn af annari og svoleiðis vitleysu.
- Og hverri ætti þú að vera ástfanginn af, þú varst annað hvort með henni eða strákunum. Sagði Guðmundur undrandi.
- Hann er hommi!!! Hrópaði Gunni og byrjaði að hlæja.
- Nei ég er ekki hommi fíflið þitt!!! Hann leit á móður sína og sá að það var svipur á henni sem gaf til kynna að hann ætti að passa tunguna í sér. Það leið hægt og rólega á matinn og umræðurnar urðu meira viðráðanlegar fyrir Lindu. Henni fannst svolítið erfitt að venjast því að hafa fjölskyldu. Allan tímann forðaðist Linda augnsamband við Simma, hún vildi ekki sjá þetta augnaráð aftur. Eftir matinn gengu Elsa og Guðmundur frá og sendu börnin inn í stofuna. Þau sátu þarna róleg og Linda reyndi að horfa á allt annað en Simma. Hún ákvað að forða sér inn í eldhús. Elsa og Guðmundur tóku ekki eftir henni.
- Ég held ég viti hverri Simmi er ástfangin af. Elsa brosti. Sástu hve mikið hann horfði á hana allan matatímann.
- Já hvernig gat þetta farið fram hjá okkur. Guðmundur hristi höfuðið.

Linda stóð þarna stjörf og vissi ekki hvað hún átti að gera, hvernig gat hún verið svona vitlaus. Augnaráðið var ekki það sama og Jón hefði gefið henni. Henni varð skyndilega óglatt og svimaði örlítið, hún leit upp og beint í augun á Elsu.
- ég helt að hann vildi... ég vissi ekki... mér datt ekki í hug.... hún hvítnaði meir og meir í andlitunu. Og hneig niður. Þarna sat hún á gólfinu og starði á Elsu.
- Ég veit elskan mín, sagði Elsa og brosti. – hafðu ekki áhyggjur af því vinan.
- Ohhh.. hvað ég er vitlaus.... stundi Linda.
- Nei vina mín þú ert bara ekki búin að jafna þig og hvað þá takast á við fortíð þína og það sem hefur átt sér stað í þínu lífi, það tekur tíma og við erum ÖLL hérna fyrir þig.